Door de Stichting is de informatiebundel ‘Gekende landschappen’ tot stand gebracht. Deze informatiebundel kan geraadpleegd en gedownload worden vanaf de website. Maandelijks wordt uit deze bundel een standpunt gelicht met een toelichtende beschrijving. Lezers worden van harte uitgenodigd op onderstaand standpunt te reageren. Onderaan de rubriek wordt daarvoor de mogelijkheid geboden.

Het standpunt van de maand luidt: 

Behoud van erfgoed is goed voor het historisch besef, de identiteit van een dorp, stad, streek of land en zeker ook voor het toerisme en de economie. Wat weg is, komt nooit meer terug.   

Cultuurhistorie vormt een brug tussen het verleden en het heden. De term ‘cultuurhistorie’ wordt gebruikt voor het totaal aan sporen van menselijke activiteiten, boven en onder de grond, in de stad en op het platteland. Erfgoed is overal om ons heen; opgeslagen in gebouwen, landschappen, archieven en zelfs in de bodem. Cultuurhistorische elementen en (infra)structuren (denk hierbij aan Limmen) zijn belangrijke aspecten van stad, dorp en landschap. Kerkgebouwen, vestingwerken, molens, boerderijen en hun landerijen, industriële complexen en andere gebouwen en ook landschappen geven dorpen, steden en ons land een gezicht. Zij zorgen ervoor dat bewoners zich door dit erfgoed met de geschiedenis verbonden voelen en zich met een stad, dorp of streek kunnen identificeren. Cultuurhistorisch erfgoed bepaalt in hoge mate de kwaliteit van de fysieke leefomgeving. De fysieke vaardigheden van de boer en de economische omstandigheden bepaalden het aanzien ervan. Hierdoor zijn er regionale verschillen ontstaan die zo kenmerkend zijn voor Nederland. Menging van landbouw, natuur en landschap was vroeger vanzelfsprekend. Door veranderingen in de bedrijfsvoering is dit veranderd: landbouw en landschapselementen zijn functioneel steeds minder met elkaar verbonden. Globalisering en verregaande technische ontwikkelingen maken het landschap uniform en doen het verleden vervagen. Ruilverkavelingen in de vorige eeuw zijn hier voorbeelden van. Het verdwijnen van cultuurhistorische waarden is een onomkeerbaar proces; wat weg is, komt nooit meer terug en daarmee verliest het landschap steeds meer van zijn historische identiteit.

Cultuurhistorische waarden werden vroeger vooral gezien als een planologische sta-in-de-weg. De maatschappelijke belangstelling voor cultuurhistorie en landschap is echter sterk gegroeid. In het verlengde hiervan zijn de identiteit en het eigen karakter van de dagelijkse leefomgeving belangrijke onderwerpen geworden. Deze belangstelling heeft onder meer geleid tot een tweesporenbeleid: enerzijds behoud van waardevolle cultuurhistorische aspecten, anderzijds ontwikkelingsgericht omgaan met het erfgoed. In die visie dient het cultureel erfgoed niet op zichzelf beschouwd te worden, maar geïntegreerd te worden in beleidsvelden zoals economie, toerisme en recreatie, stedenbouw en cultuur. Zorgvuldige omgang en inpassing van het cultureel erfgoed is van belang vanwege de belevingswaarde voor de eigen inwoners, maar ook voor recreanten,  toeristen en economie.

 

Vangpijp van de eendenkooi bij Uitgeest.
De eendenkooi is een cultuurhistorisch monument.

 

secretariaat@alkmaardermeeromgeving.nl